wtorek, 11 października 2011

dni 66-73 - koszmarek z happy endem

Tak, była długa cisza i nie bez powodu, ale ponieważ dzisiaj minął równo tydzień i wiadomo na 100%, że wszystko jest ok, to wreszcie mogę poopowiadać.

Otóż w poprzedni wtorek poszłam do pracy i załatwić parę spraw, tak na jakieś 3 godzinki. I na mieście będąc dostałam telefon, że Fenka wypadła z okna.
Oczywiście rodzi się pytanie, co za <cenzura> zostawia szczeniaka samego, niepilnowanego i przy otwartym oknie i tutaj wiem, że to niewiarygodne - ale nie ja. Fenkę zostawiłam w ZAMKNIĘTEJ klatce (jeszcze sprawdzałam, czy zamkniętej, bo mam paranoję), a okno było ledwo uchylone. Nie wiem, jak wylazła z klatki, faktem jest, że po moim powrocie była otwarta; nie wiem, jak otworzyła okno (to ewentualnie mógł być przeciąg, ale jaki przeciąg, jak wszystko inne w domu było zamknięte??). Poza tym okno jest dość wysoko, parapet jest maleńki... Ale, tak czy siak, stało się.
Małą znalazł sąsiad z bloku naprzeciwko, zawiózł do najbliższego weta, mnie poinformował o sprawie ojciec, do którego dzwonili sąsiedzi. Dodam, że aż do przyjazdu do kliniki nie miałam żadnych informacji, co się z małą dzieje, więc możecie sobie wyobrazić, co przeżyłam, wiedząc tylko, że wypadła z okna...
Podobnie zresztą koszmarnie upłynął cały tydzień, aż do niedzieli, kiedy wszystko już było w porządku - najpierw obserwacja, czy nie ma niepokojących objawów, potem patrzenie, jak się poobijany maluch męczy, szukając wygodnych pozycji.

Ale okazuje się, że nie stało się jej NIC. Zupełnie. Nawet zadrapania. Jedyną fizyczną pamiątką po tym wypadku jest wygolone miejsce na łapce, gdzie dostawała zastrzyki, poza tym (a wierzcie, zadbałam o to, żeby się upewnić) nic.

Żeby było ciekawiej, cała ta historia ma właściwie same pozytywne skutki i pełna jest śmiesznych anegdotek. Pozytywny, chociaż zaskakujący, skutek jest taki, że Fenka pokochała klatkę i włazi do niej całkiem sama. Skutek też jest taki, że od wtorku Fenka zostaje w klatce, której drzwiczki dodatkowo przypinam karabińczykami - i polecam tę metodę, bo okazuję się, że mała nie jest pierwszym psem w historii, który klatkę otworzył. Śmieszna anegdotka jest taka, że pan, który zawiózł małą do kliniki, spytał mnie "A które schronisko robi takie tatuaże?" i nie mógł uwierzyć, że to rasowiec - wet zresztą też się mocno zdziwił. Dość zabawna jest młodzież z mojego bloku, która wita Fenkę słowami "Cześć, kaskaderka" i moja mama, która sugerowała przemianowanie jej na Lotnia.

A dla wszystkich mam morał-poradę: warto raczej przecenić niż nie docenić wyobraźni i pomysłów naszych psiaków.

2 komentarze:

Dzięki za komentarz!